جلالی: همه معاونان فرهنگی این ۳۰ سال را پای میز محاکمه بکشید

در حالی که به نظر می‌رسد ماجرای حرکت زننده شیث رضایی و محمد نصرتی به سوژه داغ رسانه‌ها تبدیل شده این مجید جلالی است که به نکته‌های مهمی اشاره می‌کند. مسایلی که سال‌ها است این مربی نوگرای فوتبال ایران درباره‌اش هشدار می‌دهد اما هیچ مقام مسئولی در خصوص این حرف‌ها واکنشی به موقع نشان نداده است. مصاحبه سايت قانون با جلالي را مي‌خوانيد.
-آقای جلالی! خیلی‌ها درباره ماجرای نصرتی و شیث اظهار نظر کرده‌اند اما شما همواره نظرات متفاوتی داشته‌اید. نظر شما چیست؟
بعضی اتفاقات وقتی رخ می‌دهد باعث افسوس می‌شود. این اتفاق تاسف برانگیز بود اما من اعتقاد دارم ما می‌توانیم از وقوع بعضی ناهنجاری‌ها پیشگیری کنیم به شرطی که در موقع مناسب و به طوری ریشه‌ای درباره‌اش حساسیت نشان دهیم.
-به نظر شما شرایطی که در چند روز اخیر به وجود آمده است نشان از این واقعیت دارد که همه می خواهند مقابل ناهنجاری‌ها بایستند؟
دقیقا به نکته‌ای اشاره کردید که خودش باعث افسوس است. همین شتابزدگی‌ها باعث شده تا هیچ وقت به طور ریشه‌ای به معضلات فوتبال نگاه نکنیم. ببینید، موضوعات و اتفاقاتی که در فوتبال ما وجود دارد برشی است از زندگی ما در درون جامعه. جامعه‌ای که اگر کمی دقت کنیم همین رفتارها و همین منش‌های دردناک را به روشنی در میان افرادش می‌بینیم. هر کسی که این ناهنجاری‌ها را کتمان کند واقعا باید در صداقتش شک کرد. مگر غیر از این است که ما در درون جامعه همین رفتار و کردار را در سطوح مختلف می‌بینیم؟ مگر نه اینکه فرهنگ عمومی جامعه ما به همین سمت و سو کشیده شده است؟ بنابراین چه دلیلی وجود دارد که همه انرژی‌مان را برای نابودی دو بازیکن خرج کنیم.
-اما عده‌ای هم اعتقاد دارند که نباید درباره این دو بازیکن عجولانه قضاوت کرد و همه مشکلات فرهنگی را به گردن آنها انداخت. نظر شما چیست؟
ببنیید، ما سال‌ها است که جو استادیوم‌ها، فحاشی تماشاگران، رفتارها و درگیری‌های زشت برخی مربیان، نفوذ دلال‌ها به باشگاه‌ها و خیلی از معضلات مهم فوتبال را رها کرده‌ایم. حالا یک اتفاق تلخ باعث شده تا بعضی‌ها فرصتی پیدا کنند تا درست به رفتارهای تنبیهی قرن 18 و 19 برگردند. دوره‌ای که با جریمه‌ها و برخوردهای سنگین و قهرآمیز سعی می شد فرهنگ جامعه کنترل شود. 18 سال پیش در بازی پرسپولیس و استقلال مشابه این رفتار رخ داد. مگر نه این است که امروز در خیلی از باشگاه‌ها و تمرینات تیم‌ها نیز این نوع رفتارهای زشت به چشم می‌خورد؟ پس چگونه می‌شود که ما همیشه به بیراهه می‌رویم و قصد داریم به جای پرداختن به ریشه‌ها همه کاسه‌ها و کوزه‌ها را بر سر دو بازیکن که اشتباهی مرتکب شده‌اند بیندازیم.
-به نظر شما چرا پس از 18 سال این اتفاق تلخ باید در لیگ حرفه‌ای ایران دوباره تکرار شود تا مردم بیش از پیش از فوتبال دلزده شوند؟
خیلی روشن است. کار کردن درباره فرهنگ ورزش یک امر کاملا تخصصی است اما شما نگاه کنید و ببینید که در طول 30 سال اخیر معاونت‌های فرهنگی سازمان تربیت بدنی چه کسانی بوده‌اند! در باشگاه‌ها و فدراسیون فوتبال ایران چه کسانی در این زمینه تصمیم‌گیرنده بوده‌اند! معلوم است که اتفاق ویژه‌ای در ارتقاء سطح فرهنگ ورزشی ما رخ نمی‌دهد چون هیچ یک از این اقایان از تخصص کافی برخوردار نبودند. مثل این است که به من بگویید چون شما مربی خوبی در فوتبال هستید حالا این اجازه را دارید که سرمربیگری تیم ملی کشتی را نیز بر عهده بگیرید! این خنده‌دار نیست بلکه دردناک است.
-آقای جلالی! برداشت شما از شرایط فعلی چیست؟
جو خوبی به وجود نیامده است. همه می‌خواهند برای مبارزه با بداخلاقی شمشیر بکشند. اما من معتقدم دوره برخوردهای قهری به پایان رسیده است. ما همیشه همین طور بوده‌ایم. سریع و عجول! داد و فریاد به راه انداخته‌ایم و گفته‌ایم که ای وای همه ما از بد‌اخلاقی این بازیکنان در عذابیم. اما مرحله بعدی هم در کار است. همین خود ما چند هفته بعد از آن طرف بام می‌افتیم و می‌گوییم اینها جوان هستند. اشتباه کرده‌اند حالا بهتر آن است که محرومیت اینها کمتر شود. من اعتقاد دارم که شرایط فعلی همین رویه را طی می‌کند.
-راه درستی است؟
ابدا راه درستی نیست. چون از پرداختن به ریشه‌ها باز می‌مانیم. یادتان هست دو بازیکن در جام ملت‌های آسیا در جریان بازی تیم ملی به صورت همدیگر سیلی زدند. آن موقع همه ما؛ دقیقا به خاطر دارم که همه ما فقط فریاد کشیدیم و محکوم کردیم اما هیچ کس به ریشه نپرداخت و راه مبارزه با ناهنجاری‌ها و بداخلاقی‌ها مغفول ماند.
-به نظر شما معضل اصلی فوتبال ما چیست؟
معضل اصلی فوتبال ما این است که خیلی‌ها برای رسیدن به برد دست به خیلی کارها می‌زنند. معضل اصلی فوتبال ما این است که هیچ کس به فوتبال فکر نمی‌کند و خط کشی ما طور دیگری است. اگر یک تیم به صدر رفت آن تیم را بهترین تیم می‌دانیم و تیمی که در قعر جدول است را هیچ به حساب می‌آوریم. اگر به یک بازیکن لقب بهترین می‌دهیم قبل از پرداختن به شخصیت او ملاک ما مهارت‌های فنی آن بازیکن است. اینها شیوه‌های غلطی است که ارزش‌گذاری‌های ما را جهت می‌دهد. اینها طرز تفکر غلطی است که سال‌ها باعث شده ما در یک نقطه درجا بزنیم. به همین دلیل است که ما الگویی نداریم که به جوانان معرفی کنیم.
-پیشنهاد شما چیست؟ برای برون رفت از این بحران چه باید کرد؟
باید از دستورالعمل‌های ساده شروع کنیم و قبل از هر چیز به هواداران فوتبال شخصیت‌ ببخشیم و به آنها احترام بگذاریم. اگر هواداران یک تیم رفتار شایسته‌ای دارند چه اشکالی دارد که بیاییم فنس‌ها را برداریم و بگوییم شما لایق این هستید که بازی تیم محبوب خودتان را از فاصله نزدیک‌تری نگاه کنید. اما ما چه کردیم. هر سال به مامورها اضافه کردیم. مامورهایی که باتوم به دست بودند و البته گاهی برای دفاع از خودشان سپر هم به آنها دادیم. هر سال فنس ها را چند لایه‌تر کردیم. این درست نیست. این شیوه‌ها دیگر جواب نمی‌دهد. این نوع شیوه تربیتی ناکارآمد است و نمی‌تواند تضمینی برای ارتقا‌ء سطح فرهنگی فوتبال ایران باشد.
-اگر از شما بپرسیم چه کسانی باید این روزها پای میز محاکمه کشیده شوند چه جوابی می‌دهید؟
من به شما می‌گویم همه معاونانی که در طول 30 سال گذشته در معاونت‌ها فرهنگی فعالیت داشته‌آند امروز باید پای میز محاکمه کشیده شوند. اما متاسفانه این اتفاق رخ نخواهد داد. می‌دانید چه اتفاقی رخ می‌دهد. من به شما می‌گویم؛ ما نصرتی و رضایی را قربانی می‌کنیم و بعد به زندگی به سبک گذشته‌مان برمی‌گردیم. همه هم می‌دانیم که زندگی ما چه سبکی دارد!
-راستی شما مربی نصرتی هم بوده‌اید. نظری درباره این بازیکن ندارید؟
7 سال پیش در پاس شاگرد من بود. هرگز هیچ خطایی از او ندیدم. وقتی شنیدم که چنین کاری انجام داده است واقعا تعجب کردم. امیدوارم همه ما در قضاوت‌های خودمان انصاف و عدالت را در نظر بگیریم نه اینکه در یک اتاقی بنشینیم و برای دیگران مدام جریمه و محرومیت صادر کنیم غافل از اینکه ریشه ناهنجاری‌ها در جای دیگری است.